limburg

Er is al veel geschreven over de identiteit en het karakter van de Limburger. In ieder geval blijkt een Limburger veel zelfspot te hebben. Maar als niet-Limburgers hem bespotten, is hij snel beledigd en dat is weer kenmerkend voor iedereen behalve voor de heiligen onder ons…

“Allein veer mage ‘t zègke…”

Op de Mookerhei sjeigelt Limburg tege de stroum op nao oonder.

Aongekoume in Venlo, boe de veiling neet groet genóg waor, hadde de gerdeneers hunne Floriade gemaak, mer de roeze oet Lottum bleve sjoender.

Die vaan Remund zien blieve metsele, vaan Kuijpers tot van Rey. Noe goeje ze ziech allewijl met brikke.

Wijer nao oonder. In Zitterd/Geleen loere ze bijein de kat oet de baom. Ze zien daodoor neet, tot d’n Arabier dao zien eige späölselke aon ‘t make is.

Meh, daan Mestreech. Dao is zoe wieneg deepgaank tot me nörges gemekeleker de Maos euver kin.

In Eijsde, bekans in ‘t boeteland, spreke ze, of ze mèt de moond vol keersepitte op de mèrret vaan Viezee vlaoj staon te verkoupe. En umtot ze neet te verstaon zien, betaolste dao ouch altied väöls te väöl.

Laote veer ‘t wijer ouch mer neet mie höbbe euver de sjöddelkoonte van Thorn en Vaols. Dao geit ‘t altied en allein mer euver kiksjozerijkes.

Ouch neet euver Kèrrekraoj, boe ze meine tot ze al in Aoke woene.

Vergeet veural Heerle. De lui zien dao nog neet zoe laank bove de groond. Ze moote nog e tiedsje weene aon ‘t leech. In Heerle woene nochtans ouch lui, die ziech al ‘ne wijze oet ut ooste vinde, es ze get Mestreechter steerkes zien.

Allein nog eve euver Vallekebèrreg. In ‘t Sprookjesbos, es nao de zomer alle
Hollender vertrokke zien, gaon veer Limburgers weer in eus eige sprookjes en verhäölselkes geluive. De verhäölselkes vaan euze Broonsgreune Sjötterij De Korewolf.

De sjötterij en de narrekap hauwe eus al ieweg same èn in ‘t gelid. Meh, pas op, allein veer Limburgers mage ‘t allemaol zègke…

Eus Limburg gespot…