Verlangen we niet allemaal naar een tijdperk van redelijkheid en duurzaamheid? Een nieuwe gouden eeuw van zekerheid, zo mogelijk gewaarborgd door de staat Europa? Is dat een utopie?

Een schets van onze dromen:

Europa kent de rechten toe aan de burgers en deze worden gewaarborgd door het parlement, de vrij gekozen volksvertegenwoordiging, en elke plicht is precies geformuleerd. Ons betaalmiddel de Euro, circuleert in zuivere zilverstukken en staat daarmee borg voor zijn eigen stabiliteit. Iedereen weet hoeveel hij bezit of hoeveel hem toekomt, wat toegestaan en verboden is. Alles heeft zijn norm, zijn vastgestelde maat en gewicht. Wie in het bezit is van een vermogen, kan precies uitrekenen hoeveel rente hij elk jaar kan verwachten, de ambtenaar en de officier kunnen op de kalender met zekerheid het jaar vinden waarin ze bevorderd zullen worden en met pensioen zullen gaan. Elk gezin heeft zijn vastgesteld budget en weet hoeveel het kan besteden aan wonen en eten, aan zomervakantie en sociale verplichtingen, bovendien heeft men beslist een klein bedrag zorgvuldig apart gehouden voor onvoorziene gebeurtenissen, voor ziekte en medische hulp. Wie een huis bezit, beschouwt dit als een zekere woonplaats voor kinderen en kleinkinderen, hoeve en bedrijf worden van geslacht op geslacht overgeërfd. Terwijl een zuigeling nog in de wieg ligt, legt men in de spaarpot of op de spaarbank al een eerste bedrag opzij voor zijn levensweg, een kleine reserve voor de toekomst.

Alles staat in dit uitgestrekte rijk onwrikbaar op zijn plaats, bovenaan een grijze president; maar als hij komt te sterven, weet men, zal er een volgende komen en er zal niets veranderen aan de weloverwogen orde. Niemand gelooft in oorlogen, revoluties en omwentelingen. Elke vorm van radicaliteit en geweld lijkt onmogelijk geworden in dit tijdperk van redelijkheid en zekerheid, in onze dromen…

Vrij naar een fragment uit ‘De wereld van gisteren’ van Stefan Zweig (1881-1942)

(uit: Verdwaalde Hagel, 2015)

 

Zekerheid, een utopie?

Geef een reactie